Vandaag is Marion op controle geweest bij chirurg Raams. Hij heeft alle foto’s en de CT-scan naast elkaar gelegd en geconcludeerd dat de pseudarthrose het grootste probleem was/is. Mogelijk dat dit enigszins ontzet is geweest. Dit mag je vergelijken met een enkelverzwikking waarbij de banden en het kapsel (het bindweefsel) wat opgerekt en gescheurd zijn, waardoor de nodige pijn ontstaat. Hij gaat er van uit dat het gescheurde bindweefsel van de pseudarthrose zich weer zal herstellen, hoewel hij hiervoor ook geen garantie kan geven. Het advies luidt dan ook “activiteiten uitbouwen op geleide van de pijn en zonodig aan de bel trekken”. Dat betekent dus dat Marion begint met rustig buiten te fietsen op de mountainbike, rechtop, zonder al te veel aan het stuur te trekken en te steunen, om van daar uit naar een normaal trainingsniveau op te bouwen. Begin februari denkt ze dan zover te zijn dat ze in kan pikken in de trainingswedstrijdjes ( de Mol en Moleneind).
Nu maar hopen dat deze opbouw goed, dwz. zonder pijn of teveel reactie, verloopt.
De eventueel noodzakelijke correctie van de pseudarthrose zou +/- 3 maanden duren, wat het einde van de wedstrijdcarriere van Marion zou betekenen.
Inmiddels (25 februari) heeft Marion weer aardig de draad op weten te pakken. Ze heeft een vrij normaal trainingsprogramma af weten te werken, een mixed van de fietsergometer, spinning, duurwerk en trainingswedstrijdjes. Het gaat niet slecht, ze is niet veel minder dan vorig jaar rond deze tijd. Het enige probleem is dat ze in de groepen en de wedstrijdjes veel de ruimte opzoekt, waardoor de trainingen veel lastiger worden dan moet en nodig is. Blijkbaar is ze bang, of anders gezegd, heeft ze schrik. Waarschijnlijk schrik om weer te vallen.
Is natuurlijk niet vreemd, maar dit zal ze toch moeten overwinnen wil ze in de koersen weer goed aan de bak kunnen. Maar geen paniek, het duurt nog lang voordat het Pasen is (= de geplande seizoenstart).