Afgelopen week reed Marion in het Oostenrijkse Sankt Johann in Tirol, waar op maandag de wereldbeker voor Masters, de Radweltpokal genoemd, werd verreden als wegkoers. Woensdag volgde dan het wereldkampioenschap tijdrijden en donderdag het wereldkampioenschap op de weg voor Masters.
Maandagmorgen veel regen en het was koud, slechts 8 graden. Marion twijfelde of ze wel zou starten. Ze had de voorgaande weken al enkele malen een geïrriteerde keel gehad, ze was dus blijkbaar vatbaar. Ze vreesde door te koersen in het koude en natte weer ziek te worden en mogelijk niet fit te zijn voor de wereldkampioenschappen. Rond het middaguur nam de regen echter af, bij de start druppelde het nog wat en alles was zo georganiseerd dat Marion een minimaal risico zou lopen verkouden te worden. Het zeer internationale gezelschap vertrok. Dat gezelschap weet ook dat Marion problemen heeft met de klimmetjes en deed er dan ook alles aan haar hier te lossen. Toch reed ze redelijk mee omhoog en slechts net voor de top moest ze de kop laten gaan. Een gat van 200 meter wist ze snel te dichten in het na de top volgende vals-plat en de afdaling. De volgende klim probeerde men hetzelfde, nu was voor Marion het verlies minimaal. Ze sloot terug aan.Wel was dit voor haar een reden niet meer op kop te komen…… “jullie mij eraf proberen te rijden, dan ik niet meer op kop”. Een kopgroep van zeven reed zo naar de finish. Marion koos voor het wiel van favoriete Ann Plant. Blijkbaar het goede wiel. Plant ging van ver aan, Marion kwam uit het wiel, maar verder de het voorwiel kwam ze niet. Zilver. Het beoogde doel, minstens eenmaal op het podium, was behaald. Voor zover Marion stress kent, was deze nu geheel weg.
Uitslag:
1. Ann Plant, Engeland
2. Marion Bax
3. Linda Schnepf, USA
4. Lubov Vasilkova, Rusland
5. Julia Emblin, Australië
6. Susan Shook, USA
7. Daniela Glaus, Zwitserland
8. Vida Ursic, Slovenië
9. Angelika Gebauer, Duitsland
10. Annie Contardo, Frankrijk
11. Ilse Gerersdorfer, Oostenrijk
12. Marisa Parise, Italie
13. Gabriele Kolb, Duitsland
14. Germaine Meulders, België
15. Hallgjerd Simonsen, Noorwegen

Woensdag stond de tijdrit op het programma, de wedstrijd waarvoor Marion met name naar Sankt Johann was gekomen. Ze had veel specifiek hiervoor getraind en veel tijdritten gereden. Het parcours ligt haar ook wel. Op een autobaan 10 kilometer heen, keren en 10 kilometer terug. Juist voor het keerpunt ligt een behoorlijk klimmetje, wat je met je buitenblad kunt nemen als je goed bent, maar ben je minder dan wordt het “binnenblad” of stilvallen. En dan heb je een probleem. Het was gelukkig droog, waardoor ook de warming-up op de hometrainer goed te realiseren is. De voorbereiding verliep gladjes. Vanuit het vertrek had Marion het goede gevoel in de benen, het draaide en dat is een vereiste. Het klimmetje nam ze zonder stil te vallen op het buitenblad. Ze reed een vlakke race en wist elke twee kilometer een seconde weg te rijden van haar grote rivale, de Amerikaanse Susan Shook (ook een voormalige wereldkampioene tijdrijden). Deze lijn trok Marion door tot op de streep, waardoor ze met 8.92 seconde wist te winnen. Niet veel, maar voldoende om de regenboogtrui in ontvangst te mogen nemen.
Uitslag:
1. Marion Bax ,de twintig kilometer in 29.25.74, een gemiddelde van 40,8 kilometer per uur
2. Susan Shook, USA in 29.34
3. Vida Ursic, Slovenie in 31.03
4. Daniela Glaus, Zwitserland in 31.17
5. Cornie Vosloo-Krause, Zuid-Afrika in 31.31

Vervolgens stond een dag later het wereldkampioenschap op de weg op het programma. Zou Marion niet te veel last hebben van verzuurde benen als gevolg van de tijdrit? Haar grote concurrente Ann Plant laat de tijdrit altijd links liggen en is dus meer uitgerust. Droog weer, lekkere temperatuur, maar veel wind op de heenweg. Dus ook windop bergop. Zou, zolang je in het wiel kunt blijven voor de klimmers die iets willen forceren, extra moeilijk zijn. De sprint daarentegen was pal windmee.
Zoals te verwachten ging men proberen Marion er af te rijden bergop. Op de eerste klim was het aan Ann Plant. Marion moest er iets eerder af als maandag, doch kwam met een Italiaanse gemakkelijk toch weer terug. Op de tweede klim was het aan Susan Shook. Marion moest weer een gaatje laten, doch door zich in de afdaling naar Kossen te gooien, met de ook niet bang uitgevallen Italiaanse, sloten ze weer aan bij het binnendraaien van Kossen. Enkele kilometers verderop probeerde Marion alleen weg te rijden. Men liet ze rijden, doch op een afstand dat je niet echt weg bent. Doorrijden is dan zelfmoord, dus liet ze zich terugvallen in de kopgroep van twaalf.
Dan maar sprinten voor de trui. Zoals gezegd windmee, geschikt voor de grote versnelling. Marion gebruikte de 12, een mannen-versnelling. Marion zat weer in het wiel van Plant, hoewel de Russin Vasilkova haar eruit probeerde te duwen. Van ver zette Shook de sprint in. Plant ging over Shook en Marion kwam uit Plant’s wiel, kwam naast haar, ging verder en zij aan zij kwamen ze over de streep. De speaker gaf (officieus) Marion als winnares, de rensters wisten het niet, het publiek evenmin. De fotofinish moest uitsluitsel geven………….. Plant werd tot winnares uitgeroepen. Ze was dus blijkbaar op de meet over Plant heen gekomen, net iets te laat, ze werd met enkele millimeters geklopt voor de titel. Marion derhalve weer zilver. Verschillende fotograven kwamen snel met hun foto’s en wat blijkt……. Marion kwam op de streep over Plant. Enkele centimeters over de streep lag ze duidelijk voor…….. blijkbaar kwam ze een fractie te laat! Duidelijk was ook te zien dat Plant naar Marion keek met een blik van “shit, daar gaat mijn titel!” Jammer voor Marion, gelukkig voor Ann Plant.
Uitslag:
1. Ann Plant, Engeland
2. Marion Bax
3. Linda Schnepf, USA
4. Julia Emblin, Australië
5. Lubov Vasilkova, Rusland
6. Vida Ursic, Slovenië
7. Anna Maria Succio, Italië
8. Susan Shook, USA
9. Ilse Geresdorfer, Oostenrijk
10. Angelika Gebauer, Duitsland
11. Caterina Dal Santo, Italië
12. Annie Contardo, Frankrijk
13. Daniela Glaus, Zwitserland
14. Martha Iverson, USA
15. Marie Derosa, USA