TWEE WERELDTITELS VOOR MARION BAX

Marion Bax uit Bavel is op de wereldkampioenschappen voor Masters op de baan van het Engelse Manchester uitermate succesvol geweest. Nadat ze twee weken daarvoor nog drie bronzen medailles behaalde op de wereldkampioenschappen op de weg in het Oostenrijkse Sankt Johann in Tirol, kwam ze nu met een haast maximale score thuis: tweemaal goud, eenmaal zilver en eenmaal brons.

BRONS OP 500 METER
Het toernooi om de wereldtitels begon voor Marion op maandag. Het eerste onderdeel waarop ze te Manchester uitkwam, was de 500 meter tijdrit. Niet bepaald het beste onderdeel van haar. De start kan ze in Nederland niet goed trainen, daar er in Manchester in startmachines vertrokken wordt. In de start liet ze het dan ook het meest liggen; in de tweede ronde corrigeerde ze deze slechte start enigszins. Haar tijd was 42.013, toch beter als voorgaande jaren. De Engelse Glynis Francis prolongeerde haar titel van vorig jaar; de Australische Kerrie Crisp werd tweede. Marion werd derde en pakte zo haar eerste medaille van dit kampioenschap. Die was dus binnen en dit dan nog een niet verwachte!

WERELDTITEL SPRINT GEPROLONGEERD
Twee dagen later wist Marion haar wereldtitel sprint bij de Masters te prolongeren. In een gedevalueerde titelstrijd draaide het uit op dezelfde finale als vorig jaar tegen de Engelse Glynis Francis. Ook nu moest Marion trachten haar kracht uit te spelen tegen de rappe en explosieve Francis. Marion lootte de tweede startpositie en joeg Francis voortdurend op. Bij de bel lag het tempo al op sprinttempo; nu was het nog zaak reeds op de streep naast haar tegenstandster te komen. Alles liep perfect, zodat Marion het in de laatste bocht af kon maken. Ze won met ruim een lengte. De kracht won het van de snelheid! De Amerikaanse Ross werd derde. Ook hier is het net als in de elite-categorieën: er zijn nauwelijks nog echte sprinters, die vanuit het wiel in de laatste bocht de overwinning naar zich toe kunnen trekken.

Overigens kwam de afwerking van het hele programma voor Marion in Manchester nog danig in gevaar: tijdens de training van dinsdag kreeg een andere renner een klapband en nam 5-6 coureurs mee, waaronder Marion die niet anders kon dan onderdoorsturen met een val als gevolg. Met de nodige pijnstillers, blauwe plekken en de verdenking van een barst in een van haar middenhandsbeentjes kwam zij dan toch nog aan de start.

ZILVER OP ACHTERVOLGING
Donderdag reed Marion de achtervolging. Al in de kwalificatie reed ze tegen de Australische Kerrie Crisp. Heel de week was het al duidelijk dat dit haar grote concurrente zou worden op dit onderdeel. Marion zat niet goed in de race, de hele week was ze zoekende naar de echte baantred, waarschijnlijk t.g.v. de te korte voorbereiding en het te lang doorkoersen op de weg. Haar tijd was goed voor de grote finale: 2.44 tegen 2.41 voor Crisp. In de finale werd gekozen voor een schema afgeleid van de winnende tijd van Crisp in de kwalificatie. De finale begon Marion voortvarend, ze nam 2 seconden voorsprong, doch na 750 meter kwam Crisp terug en won tenslotte wederom in dezelfde tijd. Zo reed Marion ook dezelfde tijd als in de series. Ze kon hier tevreden mee zijn, doch realiseerde zich dat Sankt Johann zo kort voor Manchester eigenlijk niet mogelijk is. Men moet hier echt goed voorbereid naar toekomen. Crisp trainde 6 weken lang op de piste van Sidney louter op de achtervolging, terwijl Marion in de week voor Manchester 4 maal naar de piste was geweest. Geen verder excuus, Crisp is een erg goede coureur en reed erg goed! De Engelse Auriel Forrester, voormalig wereldkampioene achtervolging pakte het brons.

TWEEDE WERELDTITEL: PUNTENKOERS
Zaterdag tenslotte reed Marion de puntenkoers. Van de drie deelnames op dit onderdeel pakte ze tweemaal zilver en eenmaal goud! Ze werd dan ook in de koers behoorlijk geviseerd. De Mexicaanse Isabel Leon Moncado reed vanaf het begin op haar achterwiel, later voegde zich de Zuid-Afrikaanse Paula Noah hierbij. En dan te weten dat vorig jaar vier Amerikanen Marion probeerden de nek af te rijden (tot zelfs tegen de balustrade rijden aan toe!). Maar wat de 18 tegenstandsters ook probeerden, deze dag stond er op Marion echt geen maat. Ze had, omdat ze de hele week al niet dat echte goede baantred-gevoel had, een iets grotere versnelling gestoken: 50×15 met lange cranken. De tactiek en de manier van rijden moest hierop afgestemd worden: ze moest zelf het initiatief nemen in de sprint en gewoon zelf en van ver aangaan. Het eerste klassement pakte ze royaal. De tegenstand werd meteen met haar overmacht van deze dag geconfronteerd. Om een lang verhaal niet te lang te maken, Marion won meerdere klassementen en liet gepast, op het moment dat ze al een grote kloof had geslagen in punten, rensters, die haar toch niet konden bedreigen, de punten pakken. Ze won de koers tenslotte met 9 punten voorsprong op de Zuid-Afrikaanse Noah. De Mexicaanse Leon Moncado werd derde met 10 punten.

Na deze koers was het goede gevoel en de prettige nasmaak, behorende bij een dergelijk goed gereden toernooi pas echt aanwezig: het sprinttoernooi was een gedevalueerd toernooi, wie de koers van vanmiddag heeft gezien en de manier waarop Marion gewonnen heeft, heeft geen recht op twijfel en discussie meer! Marion rijdt niet voor niets op haar leeftijd nog steeds met de subtop mee bij de elite-vrouwen, iets wat ook moet wil men op dit niveau (en dat van Sankt Johann) meekunnen en kunnen scoren.

Ter afronding van het toernooi om de wereldtitels, werd berekend wie de beste ren(st)er van het toernooi was geweest. Bij de vrouwen kwam deze titel (en de daarbij behorende zeer dure horloge!) terecht bij Marion. Leuke bijkomstigheid was, dat ze de trui en bijbehorende prijzen uitgereikt kreeg van de voormalige werelduurrecord-houder, de excentrieke, doch zeer aardige Schot Graeme Obree. Al bij al een uiterst geslaagde week!