Afgelopen jaar heb ik samen met mijn fietsmaatjes Hans en Kees meer dan 13.000 kilometer afgelegd. Buiten mijn actieve wedstrijdcarriere denk ik nooit zoveel kilometers in een jaar afgelegd te hebben. Een echte mijlpaal derhalve! Een hele afstand die we voor het grootste gedeelte met 2 of 3 afgelegd hebben. Dit vanwege de veiligheid en omdat je met de diverse groepen toch telkens op hetzelfde rondje uitkomt. Nu variërden we meer en trokken zelfs een paar keer weer naar Zuid-Limburg. Daarnaast bleven we met regelmaat met de MTB er op uit trekken naar Gorp en Roovert en naar “In de Bockenryede”, gelegen in landgoed “de Utrecht”. Maar telkens met 2 of 3. Geen wonder dat we op het eind van het jaar elkaar niet veel meer te vertellen hadden….. Was gewoon een fijne fietszomer, mede door het extreme zomerweer. 

Om aan de 13.000 kilometer te komen moet je uiteraard het hele jaar op de fiets zitten. In de winter waren we veel te vinden op de MTB in de bossen ten zuiden en zuidoosten van Bavel voor rondjes tussen de 45 en 80 kilometer over de diverse landgoederen: Anneville, het Valkenberg, de Hondsdonk, Luchtenburg, de Hoevens en Nieuwkerk. Daarnaast werden de Strijbeekse Heide, de Galderse Heide, de Rielse Heide en de Regte Heide aangedaan en doorkruist. Prachtig en heerlijk! 

De start voor het nieuwe fietsjaar is weer gemaakt. De komende weken blijven we nog actief in het veld om geleidelijk weer de weg op te gaan. Misschien in een wat lagere frequentie doch mogelijk wel voor langere tochten. Het is de bedoeling dat we vaker, voor enkele dagen, naar Zuid-Limburg, de Ardennen en de Eifel zullen gaan. Ook blijven we in de zomer met enige regelmaat met de MTB rondrijden. 

We gaan wel zien op hoeveel kilometers we uit gaan komen.

Weer een prima fietsjaar achter de rug. In grote lijnen zag het er het zelfde uit als de recente voorgaande jaren. We, Hans en ik, overschreden dit jaar de 12.00 kilometer en dit zonder al te veel malheur onderweg. Dit is voor ons, om de andere activiteiten en sociale verplichtingen er niet bij in te laten schieten, wel het hoogst haalbare. Vraag is ook of dit, gezien de leeftijd, niet de laatste keer is dat we deze afstand gaan halen. Dit zien we dan wel. 

Zoals voorgaande jaren reden we hoofdzakelijk met z’n tweeën in de rondte en slechts zelden in groep. Wel zijn we eind van het jaar weer met regelmaat ingepikt bij het zaterdaggroepje van de TUF. Dit is een groep die het nu had weten te organiseren dat er met een goed tempo op een sociale wijze het al sinds jaren hetzelfde gebleven rondje werd gefietst: Hazeldonk – Galder – Strijbeek – Chaamdijk – Ulicoten – de “Rooie Baan” – Baarle Nassau – Alphen – Chaam – Slingerdreef. 

Daarnaast zijn we deze zomer vaker met de MTB op stap geweest, met name over ons rondje naar Gorp en Roovert met eventueel een uitbreiding naar “in den Bockenreijder” door landgoed Utrecht. Juist in het vroege voorjaar en de zomer is het heerlijk om in deze uiterst mooie streek over de doorgaande zandpaden van landgoed naar landgoed te MTB’en met een stop in of “in den Bockenreijder” of in “de Rooverste Leij”.

Leuk is ook dat het fietsgroepje met Marion, wat de laatste jaren reed in het tenue van “GOEIJERS FYSIOTHERAPIE”, in kleding is gestoken gesponsord door “AUTOBEDRIJF VAN HOOIJDONK” uit Ulvenhout. Dezelfde stijl, dezelfde kleuren. Een groep van 15 fietsers, van nog actieve wedstrijdrijders tot fanatieke tourrijders en oudere recreanten, rijdt er weer gesoigneerd bij. Zie in het fotoalbum.

Na een winter met twee zware valpartijen zonder ernstig lichamelijk letsel (eenmaal brak de derailleurpad af en de andere maal werd Marion van de fiets gereden door een automobilist die een stopbord negeerde/over het hoofd zag) en waarin behoorlijk wat geplande fietsdagen vanwege gladde opgevroren wegen vervangen moesten worden door een uurtje op de fietsergometer, gingen Marion en Hans begin maart naar Spanje voor een vakantie met daarin wat geplande fietskilometers.

Ze planden dit via Eef en Karin Brand, die vanuit Guardamar del Segura fietsvakanties/trainingsstages organiseren. Zie hiervoor COSTA BLANCA CYCLING.EU (ook in linksectie te vinden). Alles tip-top geregeld, goed fietshotel aan het strand, goede fietsen van het merk Cube en fietsbegeleiding van Eef. De streek is niet lastig in de zin van veel bergop rijden. Voor Spaanse begrippen is het hier vlak, terwijl de klimmetjes gemakkelijk te vinden zijn in het achterland. Hier is het motto “alles kan, niets moet”. Eef heeft vroeger gekoerst en weet wat een coureur/fietser wenst en nodig heeft. Dat merk je telkens weer. Kortom, het was een goede vakantie met voor deze periode voor daar erg goed weer: erg veel zon, temperaturen van 17 tot 25 graden en geen regen. Ze fietsten een aantal dagen gemiddeld 80 tot 95 kilometer. Jammer dat ze verkouden werden (er heerste daar in de streek een virus) waardoor er de laatste dagen gewandeld werd in plaats van dat er gefietst kon worden. Leek beter voor het herstel.

Goede vakantie gehad en is, aldaar, voor herhaling vatbaar. Een aanrader.

Marion Bax uit Bavel stopt op haar 57e definitief met wielrennen na twee carrières

EINDE AAN LANGDURIGE COMBACK 

door Jan Martens

In de ochtend heeft ze tijd voor een interview, ’s middags zit ze op de fiets.

Ook nu. Het besluit om te stoppen met wielrennen zal de levensstijl van Marion Bax niet zo heel veel veranderen. „Ik blijf gewoon fietsen. Waarom? Omdat ik het leuk vind, omdat het goed voor me is en omdat ik af moet trainen. Ik rijd alleen geen wedstrijden meer, dat is het enige verschil.” 

Ze schenkt koffie voor de bezoeker en drinkt zelf water. Ondanks haar 57 jaar oogt Bax nog bijzonder scherp. De Bavelse is een geval apart. Op een leeftijd dat voor de meesten hun actieve sportcarrière al meer dan twee decennia achter ze ligt, reed zij nog mee in het Nederlandse vrouwenpeloton. En Bax heeft niet één, maar twee carrières achter de rug.

Ze lacht. „Dat is misschien nog wel het apartste, ja.” Terwijl ze een slok van haar water neemt, gaan haar gedachten terug in de tijd. Naar het begin van de jaren zeventig, toen ze als 16-jarige Rotterdamse besmet werd met het wielervirus. „Ik werd lid van wielervereniging Feyenoord. Daar werkte ik me op tot de nationale subtop en was ik jarenlang een frequente prijsrijder zonder echt een winnares te zijn. In die tijd reed ik voor de topploegen in het vrouwenwielrennen zoals Beck’s Bier met de gezusters Hage en Tineke Fopma, en later bij Shimano met onder meer Conny Meijer en Mieke Havik.”

Bax haalt zich haar ‘eerste carrière’ weer voor de geest. „Ik werkte toen als verpleegkundige in het ziekenhuis in Schiedam. Daar draaide ik dag- en nachtdiensten, op en af. Als ik nachtdienst had gehad, kwam ik om acht uur ’s ochtends thuis, zette de wekker op elf uur of half twaalf en ging nog even naar bed. ’s Middags reed ik dan gewoon een wedstrijd, vaak nog in de prijzen ook.”

Ze schudt het hoofd. Als 27-jarige was ze gedwongen om voor de eerste keer met wielrennen te stoppen door een slepende slijmbeursontsteking in haar bil die een verlammende uitstraling had in haar been. Jaren van relatieve rust lieten de blessure helen en in 1998 maakte Bax, op 42-jarige leeftijd, haar comeback in het vrouwenpeloton. Door haar huwelijk met fysiotherapeut Hans Goeijers woonde ze toen al jaren in Bavel. „Ik was in de tussentijd ook weer gaan fietsen bij toerploegen en cyclosportieven en was daar tot de conclusie gekomen dat ik best nog mee moest kunnen in het vrouwenwielrennen.”

Dat bleek. Bax hield, ondanks haar ‘hoge’ leeftijd, probleemloos stand in het peloton en reed regelmatig in de prijzen. Bij de masters werd ze een klasse apart.

„In Nederland is er geen aparte masterscategorie, vandaar dat ik gedwongen was om hier in het gewone vrouwenpeloton mee te rijden. Internationaal kon ik wel meedoen aan de masterskampioenschappen.”

Elf wereldtitels, twee Europese titels en veertig podiumplaatsen op internationale UCI-kampioenschappen (op tijdrit, weg en baan) waren het gevolg. Op haar 47e versloeg Bax in Sloten nog een peloton van 85 overwegend veel jongere vrouwen. Tot en met vorig seizoen bleef ze, ook op haar 56e, prijzen pakken. Tot deze winter. „Ik bleef maar last houden van mijn heup en rug. Normale klachten voor een vrouw in de overgang, maar ik kon er mijn normale niveau niet door bereiken. Ik had gehoopt er in dit seizoen weer doorheen te komen, maar door de lange, koude winter lukte dat niet. Daarom zet ik er nu een punt achter. Definitief.” Ze zegt het zonder een spoor van emotie. „Natuurlijk is het jammer, maar ik heb hele mooie jaren om op terug te blikken.”

De lichamelijke ongemakken zijn niet de enige redenen dat Bax stopt met het rijden van wedstrijden. „Nee, ook het geringe aantal deelneemsters dat nog overblijft in mijn leeftijdscategorie en het feit dat het masters-WK steeds meer in verre landen wordt gehouden speelt mee. Daarnaast zijn er in Nederland inmiddels 15 à 20 fullprofs in het vrouwenwielrennen die op een niveau rijden dat voor mij en anderen echt te hoog wordt. Vandaar dat het voor mij genoeg is geweest.”

Fullprofs in het vrouwenwielrennen, het was in de eerste carrière van Bax bijna ondenkbaar. „Toen hadden alle vrouwentoppers naast het wielrennen nog een baan of volgden ze een studie. Achteraf vraag ik me wel eens af waar ik uitgekomen zou zijn als ik toen een paar jaar alles op het wielrennen had kunnen zetten. Als ik bijvoorbeeld tijdens mijn carrière niet was doorgegaan met die nachtdiensten. Wellicht had ik dan wel de absolute top gehaald.” Ze pauzeert even. „Maar daarover nadenken heeft geen zin. Ik kijk ook liever vooruit…”

Naar een leven zonder wielerwedstrijden dus. „Dan kan ik mijn sociale contacten weer aanhalen, wat vaker met vrienden afspreken. Dat schoot er tot dusver altijd bij in, al mijn contact ging altijd via mail en telefoon, omdat ik moest trainen. Nu kan ik weer gewoon op bezoek.”

Bang voor een zwart gat is ze niet. „Ik werk als ic-verpleegkundige in het Amphiaziekenhuis in Breda. Daar word ik dagelijks geconfronteerd met mensen die een strijd op leven en dood uitvechten. Dan leer je wel relativeren.”

Zoals eerder te lezen had en heeft Marion de intentie er nog een wielerjaartje aan vast te plakken. Zie eerdere berichten. De mits die zij hierbij altijd aangeeft is dat ze goed kan overwinteren en dat ze fit blijft….. Tot begin december ging het goed. De geplande training was te realiseren zonder verdere fysieke malheur. Kortom het ging lekker. Maar toen…. december begon met een pak sneeuw en was verder veel natter dan normaal. Daarna begon de winter vanaf begin januari pas echt. Regelmatig sneeuw met een lange nasleep van glad liggende wegen met ijzige koude afgewisseld met tussendoor veel regen. En dan te weten dat de winter tot begin april bleef duren. Gevolg is dat Marion slecht heeft overwinterd: te weinig op de weg kunnen trainen, geen trainingswedstrijden en te veel op de fietsergometer. 

Daarbij heeft Marion vanaf begin december ook last gekregen van allerlei kleine kwaaltjes in de gewrichten en op wisselende plaatsen. Mogelijk dat het “overgangsklachten” betreft. Mede daarom kon en kan ze niet trainen zoals ze gewend was en zou moeten in een goede voorbereiding op nog een nieuw seizoen.

Kortom, ze rijdt dan ook nog niet goed genoeg om een nieuwe start aan te kunnen. De geplande jaarlijkse trainingswedstrijden heeft ze door de forse koude laten schieten. Gevolg is dat ze meer en meer schrik krijgt om in te pikken in de wedstrijden. De andere meiden hebben geleidelijk het echte wedstrijdritme te pakken en Marion heeft het gevoel dat ze steeds meer achterop raakt. Ze is zoekende naar het geschikte moment, maar of dat nog komt is nog maar de vraag……