Op 16-jarige leeftijd reeds raakte zij in de ban van het wielrennen. In navolging van haar twee broers werd zij lid van wielerclub Feijenoord. Vele overwinningen behaalde zij in die periode. Na de overstap naar de vrouwen-categorie werd zij al snel opgenomen in de toenmalige top-wielerformatie “BECK’S BIER” met Keetie (van Oosten-), Bella en Heleen Hage, alsmede Tineke Fopma. Na een tussenfase bij de ploeg HITACHI-MS-MODE-BECK’S BIER, stapte zij over naar de SHIMANO-ploeg met Mieke Havik, Tineke Fopma, Heleen Hage en Conny Meyer. Zonder een echte winnaar te zijn, reed Marion vrijwel continu in de prijzen: verschillende jaren achtereen reed zij, naast de talrijke podiumplaatsen, +/- 30 maal bij de eerste tien! Hoewel er in die tijd niet vaak in het verre buitenland werd gereden, werd Marion enkele malen naar buitenlandse wedstrijden uitgezonden. Zo reed zij etappekoersen in Noorwegen en in Zweden.

Op 27-jarige leeftijd dacht Marion haar wielercarrière af te sluiten, nadat ze in het laatste jaar als lid van WIELERVERENIGING BREDA nog provinciaalkampioene van Brabant was geworden. Marion had het (voor even, zo bleek later!) wel gezien: maatschappelijke carrière, bouwen, trouwen en een slepende blessure (een chronische slijmbeursontsteking op haar zitbeen) deden haar besluiten te stoppen.

Met het rijden van toertochten als lid van toervereniging DE ROULEURS uit Ulvenhout dacht zij verantwoord af te trainen na de jaren van intensieve topsport. Wat zij evenwel niet wist, is dat deze toertochten de oorzaak waren van een comeback na 15 jaar op 42-jarige leeftijd! Immers, na verschillende jaren rondgetoerd te hebben met de club, startte Marion ook in toertochten als Luik-Bastenaken-Luik, de Waalse Pijl en Fexhe-Dinant-Fexhe. Hierna werd de aandacht verlegd naar de uiterst zware cyclosportieve tochten / wedstrijden in het buitenlandse (hoog-)gebergte. In de Marmotte, de Vaujany, de Charly Gaul, la Ronde Picarde, les Trois Ballons, de Velomediane Claude Criquielion, de Fiets-challenge, de Eddy Merckx, de Subaru, de Dolimitimarathon, enz. werd de conditie opgedaan, welke leidde tot een, niet geplande, comeback in september 1998.

Door het vele fietsen in het gebergte kreeg Marion veel kracht in de benen. Kracht, waarmee zij meer dan haar “mannetje” kon staan in de verschillende, erg snel rijdende, trainingsgroepen rond Breda. Vele fietsmaatjes kwamen dan ook met de vraag “waarom ga je niet weer koersen?”. Een telkens terugkerende vraag waardoor zij tenslotte dan toch maar weer een licentie heeft aangevraagd…….. Het begin van haar “tweede wielercarrière”.