Na een aaneenschakeling van toevalligheden, besloot Marion in september 1998 voor de fun weer een licentie te nemen en de nog resterende wedstrijden van dat seizoen te rijden. Ze deed dit in de kleuren van WV Breda-Knooppunt.
Ondanks dat veel buitenlandse selecties toen in verband met het wereldkampioenschap te Valkenburg in de Belgische en Nederlandse wedstrijden rondreden, slaagde Marion er in 5 van de 8 gereden wedstrijden prijs te rijden. Deze ervaring deed haar naar meer verlangen: “Het volgend seizoen wil ik er nog eens voor gaan”.
Een zwaar trainingsongeval eind oktober gooide roet in het eten. Een gebroken linker knieschijf, een verbrijzelde rechter knieschijf, 2 operaties door orthopeed Jolles, 3 maanden bedrust en een revalidatie van maanden…….. Het leek afgelopen.
Nee dus! Half juni 1999 reed Marion in Nieuwegein haar eerste interclubwedstrijdje, om de week daarop bij de regiodames te Sloten haar eerste prijsje weer te pakken! Hoewel de voorbereiding verre van ideaal was geweest, reed Marion in dit gehalveerde seizoen toch nog prima uitslagen. Van de 25 gereden wedstrijden (zowel elite- als regiodames) reed ze 20x prijs, waarvan 8x binnen de eerste tien.
Tevreden was Marion over de uitslagen. Blij was ze weer datgene te kunnen wat ze heel haar leven al zo graag deed en waarvoor de artsen vreesden dat het niet meer mogelijk zou zijn: FIETSEN!! Reden om, ondanks de inmiddels 44 jarige leeftijd, in 2000 weer een wedstrijdlicentie aan te vragen.
Seizoen 2000:
2de WK klassementswedstrijd voor Masters op de baan van Manchester, 3de WK weg voor Masters te Sankt Johann in Tirol en 3 wereldtitels medici/paramedici (baan te Sloten, weg te Margraten). Daarnaast reed ze in de 50 gereden wedstrijden (meest elitedames!) 31 prijzen, waarvan 14 maal bij de eerste 10. Kortom geslaagd, terwijl ze na het trainingsongeval nog niet haar optimale niveau kon bereiken.
Seizoen 2001:
Na een goede overwintering en een progressieve prestatiecurve sleutelbeenbreuk op 2 juni in de ronde van Stolwijk met als gevolg een operatie door chirurg Jan van der Waal uit het Oosterhouts Amphiaziekenhuis. Op 7 juli terug in koers. Vanwege de nasleep van de operatie en het gebrek aan ritme ging het aanvankelijk moeizaam, doch vanaf eind juli flinke progressie met als climax een formidabel WK voor Masters te Manchester: twee wereldtitels!
Alles bij elkaar toch een geslaagd seizoen: in de 49 koersen bij de elitevrouwen 34 prijzen, waarbij 16 klasseringen binnen de eerste tien en 3 overwinningen. Daarnaast 2e wereldbekerwedstrijd op de weg en 7e wereldkampioenschap op de weg te Sankt Johann in Tirol, alsmede 4e WK-500 meter en 3e WK-sprint op de baan van Manchester. Bekroning op het seizoen waren de twee wereldtitels op de onderdelen achtervolging en klassementswedstrijd voor Masters behaald op de baan van het Engelse Manchester.
Seizoen 2002:
Na een moeizame overwintering ging ze voor de seizoenvoorbereiding naar Zuid-Frankrijk (omgeving Roquebrun in de Haute Languedoc). Moeizame aanloop en verloop seizoen: te vaak lek gereden, zware valpartij in Bilzen met schouderontwrichting (subluxatie) en slepende darminfectie waardoor ondergewicht. Daardoor geen WK in Sankt Johann in Tirol.
Toch nog bij de elitevrouwen 69 wedstrijden gereden, met 47 prijzen en daarvan 28 maal binnen de eerste tien! Wel werd Marion in het Engelse Manchester wereldkampioene op de sprint en behaalde tweemaal zilver (op de onderdelen klassementswedstrijd en de achtervolging). Het brons op de 500-meter-tijdrit miste ze op 0,1 seconde: vierde. Tevens op het circuit van het Belgische Zolder nog tweemaal wereldkampioene bij de para-/medici op de onderdelen weg- en tijdrit.
Seizoen 2003:
Een winter met een betere en intensievere training dan voorgaande winters, afgerond met twee trainingsstages: een week naar het Zuid-Spaanse Fuengirola in februari, gevolgd door een week Villespassans in de Haute Languedoc (Zuid-Frankrijk) in maart in de uitlopers van de Cevennen. Vroeg had Marion de juiste conditie te pakken: in april meteen twee overwinningen in Amsterdam-Sloten en Etten-Leur, gevolgd door een tweede plaats in Büttgen begin mei. Conditie bleef heel het jaar goed en ze kwam weinig malheur tegen: Zuid-Nederlands kampioenschap elitevrouwen op de weg 7de en idem de tijdrit 3de. In een uitstekend Nederlands kampioenschap te Rotterdam werd ze 22ste van de 160 gestarte elitevrouwen. In Sankt Johann in Tirol driemaal naar brons (in de wereldbekerwedstrijd, het WK tijdrit en het WK weg). Daarbovenop het wereldkampioenschap op de piste van Manchester: tweemaal wereldkampioene (sprint en de puntenkoers), zilver op de achtervolging en brons op de 500 meter tijdrit. De dag van thuiskomst vanuit Manchester won ze dan ook nog in Zundert. En dat dan nog met een gebroken middenhandsbeentje, opgelopen tijdens een training te Manchester.
Resumerend: 2 wereldtitels, 6 medailles op 6 WK-deelnames, brons DK-tijdrijden, in wegwedstrijden 3 overwinningen, 49 maal in de prijzen en hiervan 26 maal bij de eerste tien. Mede hierdoor “Sportvrouw van het jaar van Groot-Breda” na reeds meermaals genomineerd te zijn geweest.
Seizoen 2004:
Een erg enthousiaste en fanatieke overwintering met veel spinnen en wederom een perfecte trainingsstage in Zuid-Spanje, welke super verliep. Snel was Marion meer dan koerswaardig met een vroege wedstrijdhervatting als gevolg: half maart Honselersdijk. Het goede gevoel klopte. Nog nooit was ze zo vroeg zo goed geweest. Ze reed magistraal, zat in de kopgroep, doch helaas sloeg het noodlot toe: tijdens de extreem harde wind sloeg, door een windvlaag, de voor Marion rijdende renster met haar achterwiel Marion’s voorwiel onderuit waardoor een sleutelbeenbreuk en een hersenschudding! Orthopeed Peter Joosten uit het Amphia-ziekenhuis te Breda fixeerde het sleutelbeen stevig met een plaatje, zodat Marion vijf dagen later de training weer rustig kon hervatten.
Toch duurde het lang voor ze weer echt enigszins op niveau was. Vanaf eind mei terug: zilver en brons respectievelijk in het districtskampioenschap Zuidwest tijdrijden voor elitevrouwen te Kruiningen en de wegrit te Roggel. Ook pakte ze in deze periode de Nederlandse titel voor para-/medici op de weg te Dordrecht. De climax voor haar was de achttiende plaats in het NK weg voor elitevrouwen in haar geboorteplaats Rotterdam: 125 kilometer over de Erasmus- en van Brienenoordbrug met 125 geselecteerde rensters aan de start en dan sprinten op de eerste lijn van het peloton voor de vijfde plek tussen al die jonge meiden, die deels professioneel bezig zijn!
In deze tweede seizoenshelft ging het weer als vanouds: ze behaalde goud in het EK op de weg voor Masters in het Portugese Torres Vedras. Een maand later wist ze de regenboogtrui te pakken in het WK tijdrijden voor Masters te Sankt Johann in Tirol. Hier behaalde ze bovendien zilver in het WK op de weg voor Masters en in de wereldbekerwedstrijd. Helaas hierna tweemaal zwaar gevallen in Purmerend (forse rugkneuzing) en Zonnebeke (jukbeenbreuk).
Alles bij elkaar een prima seizoen: een Nederlandse, een Europese en een wereldtitel gepakt, plus drie zilveren en een bronzen medaille in de verschillende kampioenschappen. Daarnaast in de 54 wedstrijden 33 prijzen, waarvan er 19 bij de eerste tien waren.
Seizoen 2005:
Door een forse griepaanval lag Marion in de voorbereiding 5 dagen op bed met 40 graden koorts. Daardoor ging de geplande trainingsstage in Spanje niet door en werd het alles bij elkaar een slechte voorbereiding van het seizoen. Het wedstrijdseizoen begon voor Marion dan ook pas half april. De koers uitrijden in het peloton en soms een prijsje pakken, meer was het niet. Gelukkig reed ze een goed NK te Rotterdam (35ste, wel met de aantekening in de sprint vol in de remmen te moeten), 4de in het districtskampioenschap tijdrijden (op 4 seconden van het podium) en pakte ze twee Nederlands titels bij de para-/medici te Spaarnwoude (weg) en te Zeewolde (tijdrit).
Begin augustus kwam dan toch eindelijk de forme. In Sankt Johann in Tirol werd ze bij de Masters driemaal derde: in de wereldbeker, in het WK tijdrijden en het WK rit in lijn. Helaas werd ze in de laatste wedstrijd ten onrechte gedeclasseerd en terug gezet naar de dertiende plaats in de uitslag. Revanche nam ze dan weer tijdens het WK puntenkoers te Manchester, waar ze voor de derde maal op dit onderdeel wereldkampioene werd. Verder reed ze vanaf begin augustus tot het einde van het seizoen steeds sterker in de wedstrijden voor elitevrouwen: menigmaal reed ze solo of reed ze in de kopgroep en menigmaal reed ze kort in de sprint van het grote peloton.
Resumé: een seizoen dat twee Nederlandse titels en weer een regenboogtrui opleverde. Daarnaast nog twee bronzen medailles, in de wereldbeker en op het WK tijdrijden. Ook wist ze nog 35 x prijs te rijden, waarvan 16 x bij de eerste tien met daarbij nog een overwinning.
Seizoen 2006:
In de winter lekker gerust, veel spinning, geen ziektes of blessures. Geen trainingsstages in het zuiden in de voorbereiding, wel veel trainingswedstrijden. Gevolg was dat ze wel haar prijzen pakte zonder goed te rijden….. geen power en overschot wat je op de trainingsstages opdoet. Wel pakte ze twee nationale titels bij de para-/medici op de onderdelen wegrit (te Nieuwegein) en tijdrit (te Zeewolde) en wist ze brons te behalen bij het districtskampioenschap tijdrijden voor elitevrouwen te Kruiningen. Marion wilde echter meer uit het seizoen 2006 halen dan wat tot nu toe gelukt was. Hiervoor trainde ze vanaf half juli met regelmaat in Zuid-Limburg / de Voerstreek. Ze verbeterde duidelijk en vanaf deze periode wist ze zich continue in de prijzen te rijden, ze reed met regelmaat weer binnen de eerste tien en ze kon weer echt de koers mee maken. Ook in de tijdritten (in voorbereiding op het WK Masters) draaide het beter en ging het gemiddelde omhoog.
Daardoor weer een prima seizoenslot. Het WK Masters te Sankt Johann in Tirol verliep perfect. In drie sterk gereden races pakte ze drie medailles: brons in de wereldbeker en tweemaal zilver in het WK wegrit en tijdrit (met een gemiddelde van 40,8 kmpu). In het WK Masters puntenkoers te Manchester miste ze op een punt het podium, na een voor Marion ongelukkig verlopen race. Het WK medici/paramedici te Amsterdam leverde vier regenboogtruien op: de 500 meter tijdrit en de achtervolging op de baan, evenals de wegrit en de tijdrit.
Resumé: in de 61 gereden wedstrijden 48 maal prijs, waarvan 25 maal binnen de eerste tien, tweemaal zilver en eenmaal brons op het WK in Sankt Johann in Tirol.
Seizoen 2007:
Weer pech in de voorbereiding. Op 21 december, toen zij door een trainingsmaatje, die op een oliespoor onderuit schoof, van haar fiets gereden werd. Gevolg, weer een gebroken sleutelbeen aan de rechterzijde en een uit de kom geschoten schouder aan de linkerzijde. Marion kon deze vallende renner met geen mogelijkheid ontwijken. Ze werd finaal onderuit gegleden. Weer noodgedwongen “rust”.
Na een periode van weinig prijzen maar wel winst in enkele tijdritten, reed ze vanaf augustus weer als vanouds. Zoals altijd zijn augustus en september de maanden waarin Marion op haar best is. Ook mooi op tijd voor het WK te Sankt Johann in Tirol. Hier behaalde Marion een haast optimale score. Haar grootste doel, wereldkampioene tijdrijden worden, wist ze te realiseren. Negen seconden bleef zij voor op de Amerikaanse Suzan Shook met een gemiddelde van 40,8 kmpu. Daarnaast werd ze tweede in de wereldbeker voor Masters (de Radweltpokal) en tweede in het wereldkampioenschap op de weg voor Masters, in een millimetersprint met de Engelse Ann Plant werd ze nipt geklopt. Nooit eerder was Marion zo dicht bij deze weg-wereldtitel! Met een heerlijk gevoel kwam Marion terug thuis. Goed gescoord, forme en veel moraal voor de rest van het seizoen.
Tot het noodlot op 15 september nog eens toesloeg. In een massasprint in het Belgische Houtvenne was het een complete chaos. Zeker 25 rensters gingen tegen de vlakte. Ook Marion. Hoewel haar val niets om het lijf had, was de afloop dramatisch te noemen. Een tandwiel van de eerste renster die viel, en in wiens wiel Marion zat, sneed in haar onderbeen en haalde twee pezen door. Meteen werd ze ’s avonds geopereerd in Herentals door orthopeed Stefaan Verfaillie. Operatie geslaagd, doch Houtvenne betekende een te vroeg en te abrupt einde van een verder toch weer geslaagd seizoen.
Naast de wereldtitel tijdrijden en de zilveren medailles in het wereldkampioenschap op de weg en de wereldbeker bij de Masters, wist Marion bij de elitevrouwen nog twee tijdritten te winnen, won ze de Zuid-Hollandse tijdritcompetitie en werd ze derde bij de elitevrouwen in het Zuid-Nederlandse kampioenschap tijdrijden te Westerbeek. In totaal wist ze dit seizoen in de 65 gereden wedstrijden 40 maal in de prijzen te rijden, waarvan 24 bij de eerste tien.
Seizoen 2008:
De overwintering stond geheel in het teken van “eerst herstellen” en hopen op een complicatieloos verloop met een optimaal herstel. Geprobeerd werd, zo goed en kwaad als mogelijk was, de conditie op peil te houden om toch nog enigszins een basis te leggen voor het eventuele volgende seizoen. Al bij al werd het een zware winter…. voortdurend bezig zijn met herstellen. Twee operaties, lopen met krukken, niets gaat snel en vraagt veel energie. Twee Spaanse trainingsstages op Tenerife en rond Calpe als compensatie van datgene wat je ingeleverd hebt….. het vroeg voortdurend te veel energie. Rust en herstellen waren er daarom niet echt bij. Niet alleen fysiek, ook mentaal had de val gevolgen. Marion werd te voorzichtig tijdens trainingen, maar later ook in de koers. Ze trainde en koerste voortdurend “in de wind”, wat te veel energie kostte. Kortom, de overwintering was verre van optimaal. De voorzichtigheid en lichte vermoeidheid hebben Marion het hele seizoen 2008 achtervolgd.
Toch was het seizoen 2008 niet slecht. Het was allemaal wat minder als voorgaande jaren. De explosiviteit en het vermogen waren wat minder, maar dit kon ook gewoon het gevolg zijn van “weer een jaartje ouder”. Bovendien sprintte Marion bijna niet meer mee in de massasprinten vanwege de schrik voor weer een val. Dit kostte menige prijs.
Marion reed in de 57 wedstrijden toch nog 38 maal in de prijzen, waarvan 26 maal binnen de eerste tien. Ze werd tweede bij de elitevrouwen in het Zuid-Nederlandse kampioenschap tijdrijden te Zundert, ze won de koppeltijdrit van Puttershoek (samen met Kees Sebrechts), won wederom de Zuid-Hollandse tijdritcompetitie, pakte de wereldtitel tijdrijden bij de para-/medici in het Belgische Lommel en, het voornaamste doel, ze verlengde haar wereldtitel tijdrijden bij de Masters in het Oostenrijkse Sankt Johann in Tirol. Haar derde wereldtitel tijdrijden bij de Masters! Daarnaast werd ze vierde in het wereldkampioenschap op de weg voor Masters en vierde in de wereldbeker voor Masters te Sankt Johann in Tirol.
Seizoen 2009:
Na trainingsstages op Tenerife en in Calpe reed Marion met een vrouwen-B-licentie zoals gepland minder wegwedstrijden en meer tijdritten. Daarnaast nam ze voor het eerst sinds jaren ook eens tijd voor iets anders.
Bij het Europese kampioenschap tijdrijden voor Masters in Tsjechië pakte ze goud, in het Nederlandse kampioenschap tijdrijden voor vrouwen-B op het eiland Texel was ze goed voor zilver en op het wereldkampioenschap tijdrijden voor Masters te Sankt Johann in Tirol was ze met brons ook weer goed voor het podium. Daarnaast pakte ze nog zilver in het districtskampioenschap tijdrijden voor elitevrouwen te Zundert en wist ze nog te winnen in de tijdrit van Streefkerk en de koppeltijdrit van Puttershoek (met Ad van Broekhoven). Bovendien was ze in de 48 gereden wedstrijden goed voor 35 prijzen waarvan 27 top-tien-klasseringen.
Seizoen 2010:
Na een stage op Tenerife verliep het seizoen zoals gepland en gehoopt. Ze reed inderdaad weer minder wegkoersen, meer tijdritten, ze bleef gespaard van blessures en valpartijen en in de wedstrijden waar ze goed wilde rijden, wist ze ook te scoren.
Kortom: 40 koersen gereden waarvan 25 maal in de prijzen met 19 toptienklasseringen, tweede op het EK tijdrijden voor Masters te Tsjechië, derde op het WK tijdrijden voor Masters te Sankt Johann in Tirol, tweede op het NK tijdrijden voor vrouwen-B te Texel en tweede op het DK tijdrijden voor elitevrouwen te Breda. Ook kwamen er nog twee goede uitslagen bij in wedstrijden waar Marion niets had gepland en niet had gedacht echt te kunnen scoren: tweede in het EK weg Masters te Tsjechië en tweede in het WK weg Masters te Sankt Johann in Tirol. Daarnaast pakte ze winst in de tijdrit van het Belgische Oostende en in Noordeloos, evenals in de koppeltijdrit van ’t Goy, samen met Ad van Broekhoven. Ook werd ze eerste in het regelmatigheidsklassement over het gehele seizoen bij de vrouwen-B. Door deze resultaten werd Marion, na meerdere nominaties daartoe, tevens verkozen tot “Senior-sporter van het jaar 2010 van Groot-Breda”.
Seizoen 2011:
Na weer een stage op Tenerife, werd het een topseizoen! Hoewel Marion had verwacht een stapje terug te moeten doen gezien haar leeftijd, was dit in het geheel niet nodig. De doelstellingen welke vooraf bepaald waren, werden ruimschoots gehaald. Meer dan dat zelfs. Marion probeerde al enkele jaren tevergeefs een tiende wereldtitel aan haar palmares toe te voegen. Door de komst van het UCI-WK naar Stavelot kreeg ze een extra kans daartoe. Dit jaar wist ze de kaap van de tien te ronden. Ze pakte eerst haar tiende wereldtitel (bij de WMCF) op het onderdeel tijdrijden te Sankt Johann in Tirol om vervolgens twee weken later haar elfde wereldtitel (bij de UCI) te pakken in het Belgische Stavelot. Dit ook in de tijdrit.
Verdere resumé: net als vorig seizoen 40 wedstrijden gereden, waarvan 31 maal in de prijzen en 26 toptienklasseringen. Daarnaast werd ze weer tweede in het WK weg te Sankt Johann in Tirol, tweede op het NK tijdrijden te Texel en derde op het DK tijdrijden voor elitevrouwen te Prinsenbeek. Daarnaast won Marion nog de tijdritten van Almere, Bleiswijk en Noordeloos, evenals de koppeltijdritten van Nijeveen en Puttershoek, respectievelijk met Ad van Broekhoven en Johan Gommers.
Seizoen 2012:
Ditmaal weer eens een prima trainingsstage in Calpe na een goede overwintering. Marion had een seizoen gepland zoals de voorgaande jaren: selectief je wedstrijden kiezen/plannen en veiligheid voorop. Het voorjaar was lang te koud en de zomer vaak te nat. Hierdoor werd het een seizoen als een “gatenkaas”. Vele geplande wedstrijden vielen volledig in het water. In bijvoorbeeld juni reed Marion maar een wedstrijd doordat de overige koersen volledig verregenden.
Resumé: 38 wedstrijden gereden, waarvan 25 maal in de prijzen en hiervan 22 maal top tien. Ze pakte de winst in de tijdritten van Oostende (B), Streefkerk en Woubrugge, alsmede de eindstand van de Zuid-Hollandse tijdritcompetitie. Zilveren plakken pakte ze in de wereldbeker tijdrijden voor Masters te Sankt Johann in Tirol en in het Nederlandse kampioenschap tijdrijden voor amateurvrouwen op Texel.
Eind september/begin oktober 2012 was er een omslag te signaleren in de prestatiecurve: Marion pakte nog steeds goede prijzen, won zelfs nog, maar de overtuiging ontbrak in haar rijden. Vermoeidheid gerelateerd aan het naseizoen, nasleep van een doorgemaakte griep of gewoon het begin van het einde? Zeker was wel dat Marion richting 2013 slecht overwinterde door de te lange, te koude, te natte en te gladde winter! Daarnaast kreeg Marion vanaf begin december last van allerlei kleine kwaaltjes in de gewrichten en dit op wisselende plaatsen. Mogelijk overgangsklachten. Mede ook daarom kon ze niet trainen zoals ze gewend was en zou moeten in een goede voorbereiding op nog eens een nieuw seizoen. Hoewel ze de intentie had in 2013 te trainen en te koersen zoals in voorgaande jaren, lukte het haar maar niet het gewenste niveau te bereiken. De twijfel werd groter zoals ook de overtuiging groeide dat dit lichaam koersen op het gewenste niveau niet meer toeliet. Na een zorgvuldige afweging besloot ze half augustus 2013 het koersen te laten voor wat het is. Uiteraard blijft ze fietsen/aftrainen.
Ter afronding van haar wielercarrière plaatste BN-deStem een prachtig resumerend artikel: “Einde aan langdurige comeback” door Jan Martens. Zie “krantenknipsels” voor het originele artikel. Het lezen meer dan waard!