Succes Marion Bax smaakt naar meer

Door Peter van Bergen

Dinsdag 2 maart 2004 – De Omloop Het Volk ging zaterdag niet door. De openingskoers van het wielerseizoen werd niet verreden vanwege sneeuwval. Verwarring is er dan in huize Goeyers-Bax.

Want in Bavel, waar de sportvrouw van Breda huist, ontsnapt geen enkele koers aan de aandacht. En zeker de Vlaamse openingskoers niet.

Marion Bax, in mei wordt ze 48 jaar, maakt zich op voor nog een jaar bij de elite-vrouwen, het puikje van het nationale vrouwenpeloton. Waarom? “Omdat het nog zo goed gaat”, klinkt de van oorsprong Rotterdamse. Ze weet dat ze serieus wordt genomen door de concurrentie. Vorig seizoen won ze drie koersen, werd in een peloton van 156 renners 22e op het NK en pakte nog een handvol ereprijzen. Sportvrouw van Breda werd ze, omdat ze wereldkampioen puntenkoers werd op het WK- Masters in Manchester. Ervoor en erna pakte ze zilver op het onderdeel achtervolging en brons op de disciplines weg, tijdrijden en vijfhonderd meter staande start.

De regenboogtrui hangt samen met de gouden medaille, netjes achter glas, op een opvallende plaats in de woonkamer. Bekers en trofeeën staan op elkaar gepropt in een overvolle vitrine. “Prijzen van de afgelopen jaren. De rest staat op zolder”, zegt Marion Bax met trots in de ogen.

Trots, omdat het toch allemaal lukte na een forse lijdensweg. In feite zette ze in 1982 een punt achter haar carriëre. “Op 28- jarige leeftijd”, rekent ze. “Ik was geblesseerd en had moeite met de vele trainingsuren. De hobby fietsen bleef in trimgroepen en later bij de cyclo-sportieven. Ik merkte, dat ik tochten van 150 tot 200 km makkelijk aankon. Voortdurend won ik aan inhoud en snelheid. Toch maar weer een licentie aanvragen, dacht ik in 1998. 43 Jaar was ik. Er stonden nog acht wedstrijdjes op het programma. Bij vijf ervan eindigde ik bij de eerste twintig.”

Trainingsrit
Later dat jaar ging het fout op een trainingsrit. Ze werd geschept door een auto, brak haar linkerknieschijf en verbrijzelde de schijf aan de rechterkant. “Nooit meer fietsen”, voorspelde de orthopeed. “Dat nooit”, dacht Marion Bax. Moeilijke jaren volgden, maar ze slaagde met het WK Masters in 2003 als triomferend jaar.

Relativeren
“Ik kan goed relativeren en raak niet snel in paniek”, zegt ze van zichzelf. “Ook kan ik me zonder stressgevoel focussen op een gesteld doel. In die maanden van herstel was er ook geen ander perspectief. Ik mocht niet meer skiën, hardlopen, zelfs niet te lang staan. Zwemmen kon wel, maar daar had en heb ik niets mee.”

Marion Bax, als operatieverpleegkundige verbonden aan het Amphia-ziekenhuis, keerde met een zeker fanatisme terug in het peloton. “Als individueel renner. Ik heb een privé- sponsor”, zegt ze. “Af en toe is er een verzoek van een ploeg om met hun te rijden. Die benadering bevalt me. Het is toch een bewijs, dat ze rekening met me houden.”

Ontspannen bereidt Marion Bax zich voor op het komend wielerseizoen. “Bij mij is er niet de druk van moeten winnen”, zegt ze.

“Maar puur als liefhebber rijd ik natuurlijk niet. Je traint daar geen 25 uur per week voor. De doelen zijn gesteld. Presteren wil ik op het EK Masters in Portugal en natuurlijk op het WK Masters, op de weg in Oostenrijk en op de baan opnieuw in Manchester. Een regenboogtrui heb ik al, maar eentje meer trek ik met net zo veel plezier ook aan.”