Het gaat weer beter met Hans. Ondanks de zware val en de forse letsels, heeft hij toch na 4 dagen het ziekenhuis kunnen verlaten. Hij is wonderbaarlijk snel van de grootste pijn en ellende verlost, hoewel hij nog veel tijd nodig zal hebben voor zijn totale herstel. Voor Marion net weer die rust, letterlijk en figuurlijk, om zich weer met de koers bezig te houden. Vandaag stond ze dan ook aan de start van de koers voor elite-vrouwen van het West-Vlaamse Handzame. Koersen in een streek waar koersen nog status heeft, waar mensen geinteresseerd zijn in de koers en renners gerespecteerd worden. Altijd weer heerlijk om daar te zijn.
Het was een koers over tachtig kilometer in goede weersomstandigheden en op een mooi parcours. Het verloop is snel verteld. Snel reden zes rensters weg, welke gingen strijden om de overwinning. Hoewel iedereen rekende op de rappe Henrion, reed in de finale de Zweedse Johansson weg om te winnen. Het peloton sprintte voor de negende plaats omdat er in de voorlaatste ronde ook nog een duo wegreed. Marion werd zesde in de sprint en daardoor netjes veertiende in de totaaluitslag. Foto’s Luc Blouwe.

Twee dagen later toog Marion dan naar Houtvenne voor een koers over 80 kilometer op een snel rondje met snelle omstandigheden. Vijfenveertig rensters aan de start. Marion koerste lekker van voor mee, maar een ontsnapping kwam niet tot stand. Dan maar een massasprint. Marion zat goed van voor, weer goed voor een prijs. Maar dan! Annick van Leuven valt, de groep gaat van schrik om, en een massale valpartij als gevolg. Zie foto van Bert Spits in het fotoboek. Marion valt over van Leuven, maar de schade lijkt mee te vallen, ware het niet dat blijkbaar (waarschijnlijk) een tandwiel over Marion’s onderbeen heeft geritst en een diepe vleeswond heeft veroorzaakt. In het ziekenhuis van Herentals sloot men een open-beenbreuk uit, maar constateerde men dat twee spieren doorgesneden waren: de tibialis anterior om de voet te heffen en de extensor digitorum om de tenen te strekken. Operatief werden deze pezen gehecht door orthopeed Stefaan Verfaillie. Marion kreeg een achterspalk en moet, na ziekenhuisontslag, 4-6 weken hiermee blijven lopen om de gehechte spieren niet los te trekken. In ieder geval een abrupt einde van het seizoen, waarin zij meer en meer op gang kwam, meer en meer prijzen wist te pakken (augustus en september zijn altijd haar maanden) en welk seizoen zij helemaal af wilde maken (zoals elk jaar) middels alle Belgische en nog enkele Duitse koersen. Heel erg jammer, zeker voor iemand wiens passie wielrennen en koersen is. Ook een voortzetting volgend jaar lijkt hiermee op losse schroeven te komen staan, hoewel je bij Marion nooit weet. In ieder geval had ze gepland op een lager niveau te gaan acteren, de vrouwen-B in combinatie met de gemakkelijkere koersen in Belgie en Duitsland. Voorlopig afwachten maar.

Dagboek:
15-09: val om 17.30, transfer naar ziekenhuis te Herentals, röntgenfoto’s gemaakt om een open-beenbreuk uit te sluiten gevolgd door een operatieve hechting van beide spieren/pezen om circa 20.00. Met achterspalk en pijnstillers de nacht wat doorgesukkeld. Geluk bij een ongeluk was dat Marion zeer adequaat opgevangen werd in het AZ Sint Elisabethziekenhuis door orthopeed Stefaan Verfaillie uit de orthopedenmaatschap van de onder topsporters zeer bekende dokter Claes. Verfaillie is gespecialiseerd in de voet- en enkel-regio, alsmede carpaaltunnels en handen. Kortom, een chirurg van de enkelregio die bekend is met pezen (vanwege de carpaaltunnels en handen). Bij een dergelijk chirurg moest Marion’s letsel wel in goede handen zijn.

16-09: na controle door de orthopeed met pijnstilling en antistolling met ontslag, naar huis waar het toneelstuk “de blinde helpt de lamme” startte. Over tien dagen op controle in mijn eigen ziekenhuis.

17-09: een dag van een nieuwe start. Met opgetrokken been met krukken leren lopen, op een karretje door het huis rijden, proberen wat activiteiten op te pakken, het been voor het eerst uitgepakt en de wond verzorgd (“hoe ziet de wond eruit?”, “zit er geen infectie aan te komen?”, “wordt het geen erg lelijk litteken?”, “geen trombose in de maak?”), de eerste heel lichte oefeningen gedaan (“de tenen en de voet lichtjes actief optrekken om de gehechte structuren lichtjes te belasten”), afspraken gemaakt met orthopeed Joosten voor policontrole (een kundige orthopeed die als fanatiek loper zich erg goed kan inleven in wat er op dit soort momenten in een sporter omgaat), medicijnen besteld, een film bekeken en de geweldige stroom van mails en telefoontjes (deels) beantwoord. (wat geeft dit een heerlijke en noodzakelijke steun!!!) Kortom, voor mijn gevoel wat aangetutterd, maar toch flink bezig geweest.

18-09: weinig verandering, hoewel de pijn gelukkig wat afneemt, waardoor de tenen en de voet weer wat meer gaan bewegen. Ben nog wat ongedurig als ik hier zo op de bank lig terwijl het buiten perfect trainingsweer is. Hoewel ik probeer te berusten in de situatie, blijft het nog even stevig balen.

19-09: rustig blijven, rust en de tijd nemen en de tijd maar uitliggen/uitzitten. Nog veel aanloop en telefoontjes gehad. De temperatuur was nog normaal, de wond leek rustig, de pijn was minder. Hopelijk blijft het zo gaan.

20-09: een beetje van hetzelfde, vervelen en balen. Kreeg vandaag per post het operatieverslag van dokter Stefaan Verfaillie uit Herentals. Beleid van hem zou zijn, na tien dagen spalk, nog 3 weken loopgips, waarna de revalidatie kon starten. Is korter dan hij zaterdag had gezegd. Hij had het toen over 4-6 weken gips. Als dat eens zou kunnen! Maar dan moet er geen ontsteking ontstaan. Blijven hopen.

22-09: prima koersweer. Vandaag was de koers van het Belgische Kieldrecht gepland, een koers waar ik altijd nog een prijs heb weten te pakken en waar we altijd met een aantal Belgische koersvrienden een pintje blijven drinken. Nu noodgedwongen op de bank liggen doet dubbel pijn. De berusting is er nog niet echt. Wel al summiere plannen gemaakt hoe de “overwintering” in te vullen voor een mogelijke doorstart. Er moeten immers wat extra activiteiten ingepland worden om het huidige krachtsverlies te compenseren. Maar dan moet het been wel rustig blijven, waar het beetje bij beetje op begint te lijken: de temperatuur daalt en de “gloeiende plek” rond de wond neemt af.

23-09: Lekker buiten in het zonnetje gezeten, mijn moeder op bezoek geweest, dus alle huishoudelijke oneffenheden zijn weer gladgestreken, nog maar eens een filmpje bekeken en, het belangrijkste, de licht verhoogde temperatuur lijkt nu echt te gaan zakken. Zou een opluchting zijn. Dinsdag op controle bij orthopeed Peter Joosten in het Amphia-ziekenhuis. Loopgips?

24-09: vandaag moest Hans op controle. Voor mij ook belangrijk, immers naast dat ik hem in deze periode nodig heb, heb ik hem straks ook nodig om terug mijn niveau te halen. Zijn long was nog verder ontplooid, de ruggenwervel was niet verder gecomprimeerd en de stand van zijn elleboog was nog hetzelfde als na de operatie. Op geleide van de pijn mag hij verder actief worden. De elleboog blijft nog 4 weken in de spalk om nadien verder te buigen en te strekken. Kortom, hoewel hij zich nog steeds geradbraakt voelt, mag hij stilletjes aan meer en meer gaan doen. Hij lijkt op termijn functioneel 100% te herstellen. Ik zit geduldig te wachten tot ik morgen op controle mag met hopelijk een zelfde bericht.

25-09: Vandaag ik dan op controle bij orthopeed Joosten in het Amphiaziekenhuis. Hij was ook tevreden. De pezen lijken goed in tact, hoewel ze nog niet belast mogen worden omdat het nieuwe bindweefsel eerst goed moet ingroeien en moet aansterken. Ook de wond oogt rustig. De hechtingen zijn echter nog niet verwijderd, zoals verwacht, omdat door de grootte van de wond, deze nog niet sterk genoeg is zonder steun van de hechtingen. Wel is over de wond een loopgips aangelegd voor een week, om volgende week weer verwijderd te worden voor de verwijdering van de hechtingen. Kan ik al weer een beetje steunen en gemakkelijker wat lopen in huis. En…….. zonder dat ik het gevraagd had, gaf Joosten me de opdracht mee om weer een stukje te gaan fietsen! Moet kunnen, met gips op een gewone fiets een uurtje de conditie en kracht “onderhouden”. Eerst eens proberen de start te maken op de fietsergometer in de praktijk. Mooi begeleid te worden door een orthopeed, die begrijpt wat er in een sporter omgaat en wat die sporter nodig heeft. Dit alles wel binnen de medisch verantwoorde grenzen. Hoop deze positieve lijn vast te kunnen houden.

26-09: gelukkig slecht weer. De koers in Berlare zou ik dan toch niet gereden hebben. Heb ik meer rust in mijn lijf. Lopen met het loopgips gaat beetje bij beetje beter. Ben ik toch een beetje zelfstandiger. Ben voor het eerst weer onder de douche geweest….. heerlijk. Maar……..niet te gek doen. Heb me neergelegd bij de gedwongen rustperiode. Neem normaal begin van de winter 2 tot 3 weken volledige rust, train dan helemaal niet. Beschouw nu deze periode maar als de jaarlijkse rustperiode, zij het dat deze iets eerder is gekomen dan andere jaren. Betekent wel dat de vakantie dit jaar een actieve zal worden ipv. een rustvakantie. Fietsen dan maar mee……..
Gelukkig ook nog steeds geen verhoging.

27-09: Vandaag wat actiever geweest. Het lopen gaat wat gemakkelijker. Ben de straat een 100 meter op en neer gelopen. Gaat traag en het looppatroon is moeizaam omdat ik geen twee hele passen kan maken vanwege de beperking van het gips. Je kunt niet geheel afwikkelen. Maar je leefwereld is dan weer eens wat groter. Daarna voor het eerst nog een half uurtje rustig gefietst op de fietsergometer met lichte weerstand. Het had met fietsen nauwelijks iets te maken, maar het voelt lekker (beter dan lopen) en stimuleert de doorbloeding, wat de ingroei van nieuw weefsel zou moeten versnellen, waardoor een korter en beter herstel. Laten we zeggen dat de revalidatie begonnen is. Probeer dat elke dag te herhalen en op gevoel heel rustig uit te bouwen.

28-09: was vandaag zo’n beetje een dag als gisteren. Werd wel regelmatig gebeld, dus nog al wat tijd aan de telefoon doorgebracht. Ook leuk. Alles gaat weer wat vlotter. Het half uurtje op de fietsergometer leek al wat meer op fietsen. Maar ik zie het nog niet als training, doch als revalidatie: de doorbloeding stimuleren en de kracht en conditie onderhouden voor zover dat dit zo mogelijk is. Rijd met lichte weerstand, lekker peddelen en bouw nog niet uit in tijd. Ben niet ontevreden.

29-09: gelukkig een regendag. Als je niet kunt gaan trainen kun je dit op zo’n dag beter accepteren. Heel de dag voor de tv gelegen om de beide koersen van het WK te bekijken. Lekkere afleiding. Weer op de fietsergometer gezeten. Ging goed, 40 minuten. Weer iets langer dan gisteren. Mijn been voelt goed aan. Onder het gips de kriebel van herstellend weefsel.

30-09: een dag als gisteren. Heel de dag voor de TV gelegen om het WK te bekijken. Prima dagvulling. Halfweg op de fietsergometer 45 minuten “meegereden”. Weer wat langer dan gisteren. Ging goed. Dinsdag worden de hechtingen verwijderd als het goed is en krijg ik nieuw loopgips. Even onderhandelen voor hoe lang. Ik ga voor het advies van Verfaillie, wat vanaf dinsdag nog twee weken zou betekenen. Joosten had het over nog drie weken, wat dan een kleine zes weken in totaal zou zijn. We zien wel. Het moet wel verantwoord zijn met minimale risico’s.

02-10: deze morgen moest ik op controle bij orthopeed Joosten. Eerst het gips eraf en dan de hechtingen verwijderen? De wond zag er mooi droog en rustig uit. De hechtingen konden dan ook verwijderd worden. De wondranden hielden het prima zonder de steun van de hechtingen. Daarna terug het gips in. Voor hoelang? Twee weken. Joosten ging mee met het voorstel van zijn Belgische collega Verfaillie. Op donderdag 18 oktober gaat het er definitief af, waarna de revalidatie kan starten en ik weer “normaal” kan trainen. Dat zou dan een kleine vijf weken na het ongeval zijn. Lukt dat dan is dat sneller dan verwacht mocht worden en lijkt er nog niet echt een mannetje over boord te zijn. Vooruitlopend daarop dagelijks een uurtje peddelen op de fietsergometer of misschien eens op de weg proberen. Vanwege mijn “gipspoot” kan ik niet anders dan op mijn “boodschappenfiets” te beginnen. Ondertussen gaan we ons maar eens oriënteren over een extra trainingsstage/vakantie in december om het verloren vermogen terug op minstens het winterniveau te brengen. Nodig: goed weer en bergen!

08-10: Even wat balen. Gisteren prachtig weer. Weer om te koersen. Ik zou in het Duitse Nettental mijn seizoen afsluiten. Dat mocht niet zo zijn. Balen. ’s Middags op de fiets naar de Singelloop in Breda gaan kijken. Een halve marathon met een aantal Kenianen. Mooi om te zien. Zit je (noodgedwongen) rustig op een terras en dan blijken veel mensen mee te leven. Verschillenden komen informeren hoe het er mee staat. Is goed voor het moreel.
Nu ook weer een beetje balen. We zouden vandaag voor een weekje naar de omgeving Benidorm vliegen, rusten en het achterland verkennen voor een weekje training in het voorjaar. We moeten gewoon thuisblijven. Helaas. Wel hebben we vandaag twaalf dagen Tenerife geboekt voor in december. Fietsen mee. Hopelijk kunnen we dan met goed weer het verloren terrein herwinnen. Het gaat al bij al weer wat beter. We rijden elke dag ongeveer anderhalf uur, weliswaar op de gewone fiets, ons “trainingsrondje”. Geleidelijk begint het weer op fietsen te lijken. Ik ga zo maar door t/m volgende week donderdag, de dag dat het gips er af mag. Kan ik de normale draad weer trachten op te pakken.

18-10: Vandaag mocht het gips eraf na 4,5 week. In het gips leek Marion een hele Piet. De tenen,die uit het gips staken deden het goed. Ze had gedacht na het gips zo weg te lopen, zij het met een kruk. Nou, dat was even een tegenvaller. Probleem was, dat de voornaamste van de twee aangedane spieren, die van de voetheffers (de tibialis anterior) het wel leek te doen, maar de kracht niet overgebracht kreeg op de voet. De voet kon dus niet opgetrokken worden. En dat is bij het lopen een probleem. Je loopt dan met een klapvoet. Orthopeed Joosten was tevreden. Hij zag voldoende activiteit, dus de pees moest volgens hem in tact zijn en dan zou de functie ook weer moeten herstellen. Nu zit de enkel natuurlijk ook nog vast, dus is het voor de spier dubbel moeilijk de voet in beweging te krijgen. Het meest aannemelijke is dat de pees verkleefd is onder het litteken, dus als het ware vast zit in de wond (waar verschillende lagen wel afzonderlijk gehecht zijn, maar die toch neigen aan elkaar vast te gaan zitten) en zo de gewenste beweging onder het litteken niet uit kan voeren. Revalideren nu. Voorlopig beperkt tot het losmaken van de enkel, rustig de spier aanspannen (zonder de gehechte pees los te trekken), het looppatroon terug inslijpen en dagelijks fietsen. Het is toch weer even spannend. Met de huidige functie zou Marion beperkt blijven bij het lopen en dus ook bij haar werk. Weer even afwachten.

27-10: Ik ben nu een dikke week uit het gips en het is nu precies zes weken geleden dat ik gevallen ben en daarna geopereerd. Verliep het herstel tot nu toe naar wens, juist nu lijkt er toch iets te stagneren. De voetheffer spant wel aan, maar de pees blijft in de verkleving van het litteken hangen, waardoor het peesglijden onder de wond gering is en de voet nauwelijks opgetrokken kan worden. Met het fietsen heb ik daar geen last van, buiten dat dan het litteken zich laat voelen doordat de pees er aan trekt. Maar bij het lopen geeft dit wel problemen. Ik loop nog met een klapvoet. En ik wil volledig hersteld zijn, dus goed kunnen lopen en dus werken, voordat ik aan een nieuw seizoen wil denken. Veel oefenen dus en hopen op een goede afloop zonder nog een operatie. Een operatie waarbij dan de verklevingen losgemaakt zouden moeten worden. Dit zou dan betekenen dat ik in de winter er te lang uitlig, iets wat ik me op mijn leeftijd niet kan permitteren. Nu het nieuwe bindweefsel in de gehechte pees zes weken de kans heeft gehad zich te vormen, moet het nu voldoende sterk zijn om meer te belasten. Te belasten in functie, maar ook bij het mobiliseren van de verklevingen en het littekenweefsel. Daar zullen we maar eens opbouwend intensief mee aan de slag gaan en mocht het onvoldoende resultaat geven, snel terug contact opnemen met orthopeed Joosten met de vraag “hoe verder?”. Voor de komende week, dagelijks twee uurtjes fietsen en met regelmaat ultra geluid geven en mobiliserende oefeningen doen. We gaan er nog steeds van uit dat het allemaal goed komt en ik volgend jaar weer aan de start kan staan.

02-11: Gisteren is Hans weer begonnen met werken in het Amphiaziekenhuis, zij het gedoseerd en rustig. Hij is meteen ook bij dokter Joosten langsgelopen om over mij te overleggen. Ik mocht meteen langskomen. Joosten signaleerde ook de verklevingen, maar wilde zoals verwacht, een en ander toch nog aanzien. Hij was op zich tevreden, maar in hoeverre een adhesiolysis (het losprepareren van de verklevingen) op termijn te vermijden zou zijn kon hij uiteraard ook niet zeggen. Een dag later heeft Hans het probleem nog eens voorgelegd aan een bevriende revalidatiearts. Ook zijn visie sloot aan bij dat wat we al dachten. We gaan voorlopig zo maar door. Rustig oefenen en het gebied rustig blijven volgen. Deze week wel weer voor het eerst op de racefiets gezeten en zelfs met de trainingsgroep van dinsdag/donderdag meegeweest. Ging prima. Ik heb bewust nog niet aangezet, maar desondanks gaf dit geen moeite. Lijk dan ook op het normale “winter-niveau” voor deze tijd te zitten. Geeft toch ook weer een goed gevoel. Is dat dagelijkse getob op de gewone fiets toch ook weer niet voor niets geweest. Vanaf nu probeer ik mijn gebruikelijke winterprogramma op te pikken: vier keer per week 60 kilometer fietsen, rustige hersteltraining, genieten van het fietsen en de omgeving.

12-11: Weer tien dagen verder. Alles gaat hier zijn gangetje. Ik zit wat het trainen aangaat op mijn normale winter-trainingsschema. Het niveau lijkt redelijk op peil. Ben begonnen met therapeutisch te werken. Halve dagen. Volgende week ga ik, als het goed gaat, weer hele dagen werken. Wat betreft de mobiliteit van de pees….. het gaat langzaam vooruit. Beetje bij beetje lijkt de pees iets losser in het litteken te komen liggen. De pees is met wat fantasie nu ook onder te pees te zien als de spier zich aanspant. De voet kan ook iets beter en gemakkelijker opgetrokken worden. Maar alles bij elkaar toch nog zeker niet voldoende om van een normaal looppatroon te kunnen spreken. Ik loop nog enigszins met een klapvoet, hoewel het wel minder is dan in het begin. Laten we zeggen dat het begin gemaakt is en nu maar hopen dat de vooruitgang doorzet, zodat een operatieve correctie niet alsnog nodig is.

SLUITINGSPRIJS HANDZAME (W)
1.15 Dames Elite – Open omloop
(80 km – 16 x 5 km)

1. JOHANSSON Emma karolina Vlaanderen Capri Sonne T-Interim 02:10:00
2. VAN LEUVEN Annick WIELERCLUB OOSTENDE NOORDZEE :30
3. DRUYTS Kelly VZW LOTTO-LADIESCYCLING :34
4. HENRION Ludivine DSB CYCLING
5. DEBBOUDT Lensy KEUKENS REDANT CYCLING TEAM
6. WERNER Laure Vlaanderen Capri Sonne T-Interim :40
7. SILVERSIDES EMMA Global Racing Team 3:20
8. LEENKNEGT Liliane KSV DEERLIJK GAVERZICHT 4:20
9. STEENSSENS Nana VZW LOTTO-LADIESCYCLING 4:25
10. JONES-DAVIES Emma Vlaanderen Capri Sonne T-Interim
11. DEBBOUDT Sylvia KEUKENS REDANT CYCLING TEAM
12. NOBUS Anja WIELERCLUB OOSTENDE NOORDZEE
13. ARNOUTS Anne KONINKLIJKE HOBOKEN W.A.C. V.Z.W.
14. BAX MARION WV Breda
15. VERHAEGHE Hannah WIELERCLUB OOSTENDE NOORDZEE
16. DE CLERCQ Mieke KSV DEERLIJK GAVERZICHT
17. HUYGHE Melissa BIANCHI – DUVEL – CATA BIKES
18. SIOBHAN DERVAN Lotto Belisol Ladiesteam
19. POTUMS Carine BENELUX TEAM
20. VERCAMER Elien WIELERSPORTVERENING ARTEVELDE VZW – GENT
21. ROSYIDA DAHLINA PENGDA ISSI JATIM
22. DEPOORTER Elise Lotto-Belisol Ladiesteam
23. VAN DAMME Charlotte KEUKENS REDANT CYCLING TEAM
24. VAN DOORSLAER Annelies VZW LOTTO-LADIESCYCLING
25. GODART Suzie UC Dippach
26. THYS Patricia BENELUX TEAM
27. DEBBOUDT Evelien KEUKENS REDANT CYCLING TEAM
28. VAN DE PONTSEELE Ilse BENELUX TEAM
29. DE KEYSER An KSV DEERLIJK GAVERZICHT